ما ايرانی بی تبعيض می خواهيم

به پايگاه رسمی شبکهء جهانی سکولارهای سبز برای دموکراسی و آزادی در ايران خوش آمديد

تاريخچهء شبکه

با گذشت شش ماه از انتخابات 88 و آغاز جنبش سبز رفته رفته آشکار شد که گوهر مبارزات مردم ايران نه «پس گرفتن رأی» شان در انتخابات تقلب شده که «انحلال حکومت اسلامی برای برقراری يک حکومت غيرمذهبی (سکولار)» است اما با توجه به تجربهء حکومت های ظاهراً سکولار در خاورميانه و مناطق ديگر دنيا، لازم است که حکومت سکولار مورد علاقهء مردم ايران ملتزم به مفاهيم ديگری همچون آزادی، دموکرای و بطور کلی اعلاميهء حقوق بشر باشد.

اين در حالی بود که در اردوگاه اصلاح طلبی بشدت کوشش می شد که جنبش سبز يک جنبش اصلاحی در چهارچوب قانون اساسی رژيم ولايت فقيه تعريف شده و حداکثر خواسته اش ابطال انتخابات و انجام انتخابات ديگری با نظارت های بيشتر باشد. يعنی چنين می گفتند که جنبش سبز جنبشی مذهبی و خواستار ابقای رژيم اسلامی اما اصلاح آن بسود آزادی های مقيد به شريعت اسلام است.

از آن پس صدور اعلاميه های مختلفی آغاز شد؛ از جانب اصلاح طلبان مذهبی، نوانديشان مذهبی، جمهوری خواهانی که خود را سکولار می دانستند اما در يک مقياس بلند مدت خود را مؤتلف اصلاح طلبان مذهبی می دانستند، و نيز روشنفکرانی که اگرچه در گروه های سياسی موجود قرار نمی گرفتند اما همچنان شانه به شانه اصلاح طلبان مذهبی راه می رفتند.

به اين ترتيب احساس شد که بايد به ندای خفتهء جوانان ايران که خواهان بسته شدن دفتر حکومت مذهبی ـ ايدئولوژيک و برقراری حکومتی غير مذهبی (و در زبان سياسی «سکولار») بودند توجه کرد و آن را در ميان هياهوی اصلاح طلبان مذهبی مشخص کرده و انعکاس داد.

اين فکر موجب شد تا «بيانيهء سکولارهای پشتيبان جنبش سبز» بر بنياد سه اصل بوسيلهء شکوه ميرزادگی و دکتر اسماعيل نوری علا نوشته شده و  منتشر شود:

1.      جنبش سبز دارای بخش وسيعی و در واقع عمده ای از سکولارها است

2.      سکولارها خواهان انحلال حکومت مذهبی هستند (درباره انحلال)

3.      حکومت سکولار مورد توجه آنها بايد ملتزم به اعلاميه حقوق بشر و آزادی های آن باشد

اين بيانيه نخست با 52 امضاء در تاريخ 25 دی 1388منتشر شد و در مدتی کمتر از يک ماه تا سيصد امضاء را هم بخود جلب کرد.

در اين بيانيه پيش بينی شده بود که شبکه ای برای مشخص شدن وزن سياسی سکولارها در سپهر سياسی داخل و خارج کشور بوجود آيد. نويسندگان متن بيانيه بر آن شدند که با دعوت از يک «هيئت مؤسس» اين شبکه را از بهم پيوستن انجمن های سکولار سبزی که در شهرهای مختلف دنيا تأسيس می شوند بوجود آورند. پيش از اينکه، طی دعوتی که ار جانب فعالان سکولار شهر تورنتوی کانادا ار شکوه ميرزادگی و دکتر اسماعيل نوری علا برای انجام سخنرانی بعمل آمد اولين انجمن سکولارهای سبز در تاريخ 30 بهمن 1388 بعنوان هستهء اوليهء شبکه سکولارهای سبز ايران اعلام موجوديت کرد.

پس از اينکه پيشنهاد ايجاد شبکه از جانب نويسندگان متن بيانيه با 110 نفر از امضاء کنندگان آن که بعنوان آدم های سکولار شناخته شده بودند در ميان گذاشته شد، 32 نفر از آنان موافقت کردند که به عضويت «مجمع مؤسس شبکه» درآيند. از ميان آنان 19 نفر خود را نامزد عضويت در «شورای هماهنگی شبکه» کردند که از ميان آنها 9 نفر بوسيلهء هيئت مؤسس در تاريخ بيست و دوم اسفند 1388انتخاب شدند. (پيوند به گزارش انتخابات)

همزمان با اين روند، نخستين انجمن سکولارهای سبز در تورنتو بعنوان يک پروژهء آزمايشی آغاز بکار کرد تا از تجربهء کار آن در تأسيس انجمن های شهرهای ديگر استفاده شود.

متأسفانه،در اولين جلسهء شورا معلوم شد که برخی از اعضاء شورا با وجود کلمهء «سبز» در نام شبکه مشکل دارند و برخی نيز به شبکه بعنوان يک حزب سياسی نگاه می کنند. اين امر موجب شد که اسماعيل نوری علا از عضويت در شورا استعفاء دهد. در پی اين استعفاء چند تن ديگر نيز استعفاء دادند و جريان بصورت معلق در آمد.

آنگاه، پس از گذشت يک ماه، و معلوم شدن آنکه کسی از اعضاء استعفاء ندادهء شورا اقدامی برای ايجاد شبکه نخواهد کرد، نوری علا طی نامه ای به مجمع عمومی (که تعداد اعضاء آن بخاطر 5 استعفاء به 27 نفر تقليل يافته بود) از اعضاء خواست که لااقل کسی را تعيين کنند تا بين آن زمان و آخر مهرماه 1389 (که پيشنهاد می شد مجمع عمومی شبکه برای تصويب اسناد تشکيلاتی و انتخاب شورای اصلی هماهنگی تشکيل شود) کسی را بعنوان سرپرست شبکه تعيين کنند و آن شخص مخير باشد عده ای از اعضاء مؤسس و پيوستگان بعدی به شبکه را بعنوان اعضاء «شورای موقت هماهنگی» دعوت به همکاری کند.

اعضاء هيئت مؤسس با اين پيشنهاد موافقت کرده و خود نوری علا را مأمور انجام اين کار کردند و او ابتدا آقايان اسفنديار منفردزاده، آرمان نجم، رضا حسين بر و خسرو بيات را به شورا دعوت کرده و سپس پيشنهاد کرد که رؤسای انجمن هائی که تشکيل می شوند نيز عضو شورای موقت باشند.

بدينسان شورا دارای 9 عضو شد که 7 تن از آنان روسای انجمن ها نيز بودند آقاي خسرو بيات عضو انجمن تورنتو بود، اما در استکهلم (محل اقامت آقای منفردزاده) هنوز انجمنی اعلام موجوديت نکرده بود.

شبکه رسماً در تاريخ 27 ارديبهشت 1388 اعلام موجوديت کرد.

اساسنامهء موقت شبکه در تاريخ 8 خرداد 1388 به تصويب شورای موقت رسيد.

يکی از مصوبات شورای موقت آن بود که عضويت در شبکه را بر تشکيل انجمن ها مقدم کنند و سپس، با توجه به مقدورات محلی، از اعضائی از شبکه که در يک محل ساکن اند خواسته شود که انجمن شهر خود را بوجود آورند. در نتيجه شبکه در برخی از شهرها دارای اعضائی است که هنور شهرشان دارای انجمن سکولارهای سبز نشده است.

مطابق تصميم شورا، رئيس هر انجمن جديد خودبخود عضو شورا محسوب می شود.

همچنين تصميم گرفته شده است که عضويت اشخاص بصورت انفرادی باشد و هيچ سازمان و انجمنی نتواند بعنوان عضو به شبکه بپيوندد.

طبق اساسنامهء جديدی که در پايان آذر ماه 1389 به تصويب رسيده و اجرائی شد، شورا دارای هشت نفر عضو صاحب حق رأی شد که با رأی مستقيم و مخفی همهء اعضاء شبکه انتخاب می شوند.

در عين حال، برای حفظ رابطهء دائم شورای هماهنگی با انجمن ها، رؤسای انجمن ها نيز موظف شدند که در جلسات شورا و مذاکرات آن شرکت کنند اما ديگر دارای حق رأی نباشند اما دو سوم رؤسای انجمن ها می توانند متفقاً تصميمات اعضاء منتخب شورا را وتو کنند.

انتخابات برای تصويب اساسنامهء جديد شبکه و تعيين اعضاء جديد شورای يک سالهء هماهنگی در پايان آذر ماه 1389 انجام شد و سپس به تدريج تشکيلات داخلی شورا بخود شکل گرفت (پيوند به تاريخچهء شورا).

نتايج انتخابات اعضای جديد شورای هماهنگی و هيئت بازرسان در 12 دسامبر 2011 اعلام شد (+)

E-mail: seculargreens@gmail.com                                fax: (1) 509-352-9630